ikimizden "biz" yapacağız gör bak

Senle ben, aynı göğün bulutları, aynı bağın üzümleri, aynı gecenin yıldızlarıyız.. Hani, başka rüzgarlar karıştırsa da saçlarımızı -ki benim saçım senin saçından çok, biliyorum- senle ben, aynı şiirin mısralarıyız..

Bir orman düşün şimdi, gece olsun ve puslu olsun, senle ben aynı ormanın iki ağacıyız sanki biraz, sen bazen çam kokarsın, ben bazen ıhlamur..

Ayrı ayrı olsa da güneşte gölgelerimiz, senle benim gölgem gece karışır birbirine, gece hiç ışık yokken ne yerde ne gökte, dünyanın içine battığı karanlıktır ikimizin gölgesi..

Güneşten sakınırım seni ya, senle ben bazen iki adımız aynı şemsiyenin altında, şemsiye kırmızı, ve her nasılsa yağmursuz günlerde de güzel olan.

Biz ikimiz, aynı güle aşık iki bülbül müyüz ki, duyan duymayan bizi birbirimize aşık sanar bilinmez ama, senle ben diyorum, dünyanın merkezindeki magmayız, ne zaman yan yana gelsek, bir volkan..

Senle ben bazen tuhaf bir matematiğiz, ayrı olduğumuzda "sıfır", toplandığımızda "biz", çıkartıldığımızda birbirimizden "hiçlik" ve çarpıldığımızda "sonsuzluk" eden.. Eşitsizliğin öte tarafında bir çocuk gülümseyecek, ve ya türevli ya da integralli olacak işlem.

Seni alsınlar, bana katsınlar, bak nasıl da kulak memesi kıvamına geliriz, hünerli bir kadının ellerinde. Karın doyuran ekmek, bir yoksul evinde..

Bir çocuğun acemice boyadığı boyama kitabında, sen maviysen ben kesinlikle kırmızı ve her seferinde çizginin dışına taşan..

Anla artık, senle ben, yazılmış en güzel yazgıyız, ne zaman yanyana geleceği belli olmayan..