Annem'e..

Annem'e..

Varlığın, en alevli anlarımda içime su serpiyor akşamüstleri.. En karanlık anımda "çıt" diyor ve ışığı açıyor varlığın.. Yıllanmış eski bir çınar ağacı gibisin; gölgesinde uyuduğum, sırtımı yasladığım, ve rüzgarlı şarkısını dinlediğim.. Yıllanmış, eskimiş, eskidikçe güzelleşmiş, koca dallarıyla bütün varlığımı sarıp sarmalayan, iyiliklerden ve güzelliklerden bahseden, gözlerini gözlerimden ayırdığı ilk anda benim baktığım yere bakan...

Dünya yıkılsa diyorum, sen yıkılmazsın.. Herkes gitse, sen gitmezsin.. Korksam, yalnız kalsam, kaldırımlarda uyusam, ağlasam, gülsem, dans etsem, ağız dolusu küfretsem, karanlıklarda kalsam, alıp başımı gitsem, geri dönmesem, döndüğümde tanıdığım kimse kalmamış olsa.. Sen hep oradasın.

Varlığın annem, bir denizcinin, karanlık sulara açılmadan önce, kaybolmamak için yaktığı fener gibi.. Ne zaman kaybouldum desem, ardıma döndüm, ışığını gördüm, döneceğim yeri bildim.. Yitip gitmediysem, senin sayende..

O kadar yalnızım ki, iki kişiyi kalabalık zannediyorum.

O kadar yalnızım ki, insanım yok bari bi kedim olsun diyorum,

O kadar yalnızm ki, birisi yüzüme baksa, hemen gülümseyiveriyorum,

O kadar yalnızım ki, varlığım tek başına bir ada bu insan denizinde,

Bir tek senin varlığın annem, keskin bir kılıç gibi söküp atıyor bu kadar büyük bir yalnızlığı.. Şimdi bi düşün bakalım ne kadar kalabalıksın benim için..

Varlığım, varlığına armağan olsun..